Ο κόσμος μας, ένας κόσμος άνευρος, υποτακτικός, νωθρός, μα βαθύτατα όμορφος, είναι μια ολότητα φθαρμένη, σαν τ’ άπιαστο όνειρο ενός παιδιού που γκρεμίζεται κάθε χρόνο που μεγαλώνει λίγο περισσότερο από πέρσι, κάθε φορά που ερωτάται για την χωματένια ζωή που έμελλε να ζήσει.Αυτό τ’ όνειρο το μετέτρεψαν σε ένα δακρύβρεχτο ερείπιο που αναζητεί κάποιον να του δώσει μια ταυτότητα. Τι είναι; Τι ήταν; Τι είμαστε εμείς τώρα; Αυτό τ’ όνειρο ζητά να μην το αγνοούν οι περαστικοί, αποζητά μιαν ελπίδα που θα κουρνιάσει πάνω στα βρεγμένα του μάρμαρα και θα το συντροφεύει ως την αιωνιότητα.
Γι’ αυτό το παιδί, γι’ αυτό το όνειρο αξίζουν δύο λόγια, ακόμα κι αν δεν μπορούν να σηκώσουν τ’ άδικο και το κρίμα.
Το παιδί έχει χαθεί…τ’ όνειρό του δρασκελίζει πάνω απ’ τα ερείπια, προσπερνά τους ανθρώπους που γαλάνισαν μέχρι και την τελευταία απόχρωση αυτού του κόσμου και προσγειώνεται σαν έβενος για να μας θυμίσει την ασχήμια της στυφότητας του λόγου.
Την ζωή του την έκλεψαν, την αδιάβροχη καλοσύνη του την βούλιαξαν και τ’ όνειρο το έκαναν φυτίλι για ν’ ανάψουν την μισοκαμένη ανθρωπιά τους. Κ’ αγνάντι, σας στοιχειώνει όταν νιώθει τα σκιρτήματα της μάνας που δεν θρήνησε, όταν γνέφει στη λαχτάρα του πατέρα που δεν το γνώρισε, όταν αναβλύζει τον πόνο τ’ αδίκου, όταν μνημονεύεται σαν το απέραντο βαθύσκιωτο μέλλον που του στέρησαν.
Το παιδί ειν’ άλαλο γιατί τ’ όνειρο το κατάπιε η χόβολη της υποκρισίας, το λοιδόρησαν οι έκπτωτοι που ζουν για μια μέρα και το άρπαξαν οι μέθυσοι νομίζοντας ότι βρήκαν το ελιξίριό τους. Και αντίκρυ τους στέκονται οι νηφάλιοι, οι παρατηρητές του άχρωμου, άγνωστοι ανάμεσα σε αγνώστους που οξειδώθηκαν απ’ την πραγματικότητα…μα τα αρπακτικά είμαστε εμείς που γραπώσαμε τα εφημερόπτερα και αφήσαμε απροστάτευτο το παιδί…
Και τώρα, το παιδί δεν υπάρχει πια, γιατί σ’ αυτόν τον κόσμο τ’ εφήμερου αυτό αγάπησε την αιωνιότητα…σ’ αυτόν τον κόσμο τ’ ατσαλιού ερωτεύτηκε το πέλαγο…ζωντανεύει σαν κοιμηθεί, ανασαίνει σαν πεθάνει, ονειρεύεται σαν φύγει από ‘μας και λησμονείται πάλι σαν συναχθεί με τις ρίζες της μνήμης και εμείς ζωντανοί πια και σιωπηλοί αντικρίζουμε ένα ακόμα δέντρο σαν όλα τ’ άλλα.
Μυρτώ Ανδρώνη
29/10/2025
Views: 11
