Blog

3 Μαρτίου, 2023

Σαν να στέρεψαν οι λέξεις και τα νοήματα που άλλοτε περήφανα αποδίδαμε στην ζωή…μα τι να γράψεις τώρα για κάτι που έχει πια χαθεί; Πως να αποτυπώσεις την ενοχή που αισθάνεσαι, ενώ δεν έχεις φταίξει; Και πως να συγχωρέσεις αυτούς που φταίνε και δεν αισθάνονται ενοχή; Σάμπως δεν είναι κακό να αποδίδεις κατηγορίες ενώ δεν είσαι βέβαιος για τον φταίχτη; Κι όμως, εγώ αντίκρισα ανθρώπους που με σφοδρότητα και μια ευθυτενή σιγουριά καταλογίζουν τραγωδίες σε άλλους ανθρώπους επί ετών, από τότε που εγώ δεν ήμουν καν η ύπαρξη που γράφει σήμερα. Μήπως τα σημάδια ενός απαρχαιωμένου πολέμου αχνίζουν ακόμα και σήμερα στα χώματά μας; Και έχουμε εμείς σαν υπέρτατοι κριτές το δικαίωμα να κατηγορούμε;

Κατηγορείται μια νέα γενιά, που ακόμα τα άνθη της δεν έχει επιδείξει σε τούτου τον κόσμο, εκείνα τα άνθη…τα αγκάθια της και τα πολύχρωμα λουλούδια της που σμιλεύουν την προσωπικότητά της, ότι είναι αδιάφορη, απολιτικοποιημένη, εξωπραγματική, βυθισμένη σε έναν κόσμο τεχνολογικής αποχαύνωσης. Μπορεί να είναι αλήθεια. Μπορεί πάλι να μην αγκαλιάζει όλους τους νέους αυτή η παραδοχή.

Σε εκείνο το τρένο, μαζί με τις νέες ψυχές που ακόμα δεν έχουν ησυχάσει, σκοτώσατε και την γενιά μου. Μια γενιά που είμαι περήφανη να διατρανώνω ότι ανήκω, ακόμα και με τα αναρίθμητα ελαττώματά της, ακόμα και με τα εμπόδια που φαινομενικά σας μοιάζει ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει.

Και τώρα, σαν αερικά πια στριφογυρίζουν και σας στοιχειώνουν κάθε φορά που ξεστομίζεται μια λέξη, κάθε φορά που προσάπτετε κατηγορίες στους άλλους, κάθε φορά που κομματοποιείτε προς όφελός σας τις ανθρώπινες ψυχές που ακόμα μετράτε.

Στο ναρκοπέδιο της πολιτικής σας ορθότητας. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί σχετικοί, δεν σιωπάτε, δεν στέκεστε σιωπηλοί, όπως περήφανα κάνετε σε μια προσευχή ή όταν εξυμνείται ο ύμνος σας, τώρα…τώρα που σας μιλούν οι ψυχές τους, τώρα που σας μιλά η οδύνη των αδικοχαμένων πνευμάτων της νιότης. Τώρα που αδειάζουν έδρανα, αδειάζουν κρεβάτια απ’ τα σπίτια, αδειάζουν υπάρξεις που κάτι είχαν να δώσουν σε τούτο τον κόσμο. Κόβονται άνθη, καίγονται οι σπόροι του μέλλοντος. Τώρα, προπαγανδίζετε και παλεύετε να σώσετε μια ψευδεπίγραφη ισορροπημένη πολιτική ζωή. Ακόμα και τώρα…τριβελίζετε το πένθος και ξεστομίζετε ξεδιάντροπες δηλώσεις και κατηγορίες στα κιτρινισμένα πάνελ σας ενώ άνθρωποι ακόμα ψάχνουν στον στοιχειωμένο ερειπιώνα των Τεμπών έστω και μια αφηρημένη ιδέα των οικείων τους.

Επαίσχυντα και τραγελαφικά ειρωνική μοιάζει η δυσοίωνη μοίρα σας. Που χαίρεστε και χειροκροτάτε ένα σύστημα που αρέσκεται στις επιφανειακές διορθώσεις, ενώ το έδαφός του σείεται και κατακερματίζεται όσο εσείς – υπέρτατοι κριτές – προπαγανδίζετε σε βάρος των ανθρώπων, που δίχως την ύπαρξή τους θα ήσασταν απλώς κάτι ασήμαντο. Αλλά, είναι μεγάλη η μέθη της εξουσίας, σωστά; Κρατήστε τα νοθευμένα σχέδιά σας, κρατήστε την θέση σας, μια θέση που αυθαιρέτως διατυμπανίζετε ως δική σας. Επευφημήστε και ζητωκραυγάστε τους ομοίους σας, κατηγορήστε και μισήστε τους άλλους. Μα ο θάνατος δεν χωρά διχόνοιες, είναι ο ίδιος που παίρνει τους μεν και τους δε. Είναι το ίδιο τραγικό, είναι η ίδια μετάβαση της αδιάφανης ψυχής, είναι το ίδιο απόδημο πνεύμα που χάνεται στο βάθος των αιώνων.

Φοβάμαι όταν λέτε ότι καλυτερεύετε τα πράγματα. Φοβάμαι όταν γελάτε. Φοβάμαι όταν κλαίτε. Φοβάμαι όταν ζητωκραυγάζετε. Φοβάμαι όταν είστε βέβαιοι. Φοβάμαι όταν δεν φοβάστε.

Δεν φοβάμαι, επειδή δεν μπορείτε εκ των πραγμάτων να μου προσφέρετε μια καλύτερη ζωή, ένα διαυγές μέλλον. Δεν φοβάμαι επειδή μισείτε κάποιον, μόνο και μόνο επειδή κάθεται σε μια διαφορετική θέση στο Κοινοβούλιο.

Φοβάμαι εσάς. Φοβάμαι τους διπλανούς σας. Φοβάμαι τους κατώτερούς σας. Φοβάμαι τους ανώτερούς σας. Φοβάμαι αυτούς που δεν φοβάστε.

Φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται για εμένα χωρίς εμένα…για να χρησιμοποιήσω την φράση του Βασίλη. Φοβάμαι την μέθη σας. Φοβάμαι την κατάχρησή σας. Φοβάμαι το μυαλό σας. Φοβάμαι την άγνοιά σας. Φοβάμαι μια πραγματικότητα που βεβαιώνετε ότι είναι καλύτερη, όταν σκοτώνετε τ’ όνειρο σιωπηλά και τεμαχίζετε ιδέες στον βωμό της πρόσκαιρης ευημερίας.

Και ας κάτσουμε τώρα και ας σκεφτούμε το πολιτικό γίγνεσθαι. Μια παράσταση με εκατομμύρια θεατές. Εσείς διαβεβαιώνετε και ρητορεύετε και εμείς λέμε αυτοί θα ξέρουν καλύτερα…γιατί άλλωστε τους ψηφίσανε; Θεατές σε μια δημοκρατία που απαιτεί συμμετέχοντες. Θεατές σε μια δημοκρατία που απαιτεί μόρφωση και ικανότητα. Ηθοποιοί επί σκηνής, που πίσω από την ιδιότητά τους, στέκονται μασκαρεμένοι «σχετικοί». Ηθοποιοί επί σκηνής, που αντηχούν τις λέξεις ενός κερδοσκοπικού θανάτου. Ηθοποιοί σε μια γελοιοποιημένη παράσταση που διακωμωδούν τους εαυτούς τους και γελούν με την φθορά τους στην δική τους Θεία Κωμωδία. Κοιτάνε τα ίχνη τους και απορούν ποιος τα χάραξε.

Σας αγνοώ και σας παραμερίζω όταν ονειρεύομαι, όταν βαδίζω με ιλιγγιώδη ταχύτητα στα ανεμοδαρμένα ύψη του ονείρου μου. Πλανάστε ότι με ακολουθείτε σ’ αυτό το όνειρο, ενώ υπνοβατείτε πάλι πίσω παρασυρόμενοι από μια παλιρροιακή διαφθορά. 

Και τώρα, 3 Μαρτίου του 2023, δύο μόλις ημέρες μετά τον χαμό των ψυχών τους, τα βλέμματα εξουθενωμένα κοιτούν και περιπλανώνται σε έναν ορίζοντα που έχουν ξαναδεί. Όνειρα που μείνανε για πάντα έγκλειστα στις ράγες μιας ανείπωτης φθοράς. Άνθρωποι που εξυψώθηκαν σε αόρατα άυλα σώματα και δεν θα τ’ αφήσουν να εξιλεωθούν. Και εμείς; Ζωντανοί πια, είμαστε παγιδευμένοι σε αυτά τα βαγόνια που δεν έφτασαν ποτέ, μιλάμε δίχως φωνή, τρέχουμε φοβούμενοι ότι οι καιροί θ’ αρπάξουν τα όνειρά μας, αναλωνόμαστε σε μια ζωή που άλλοι την οδεύουν στην βασανιστικά αργή αποσύνθεσή της.

Ο τίτλος είναι ένας στίχος από το τραγούδι “Το Τρένο Γ’ 96, του δίσκου “Θάλασσα στη Σκάλα”, σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου

Μυρτώ Ανδρώνη
φοιτήτρια Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών

Visits: 260