Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2022
Κάθομαι και αναστοχάζομαι. Τι σου είναι ο χρόνος; Μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες σε ένα γραφικό μικρό μαγαζάκι στο Θησείο με μοναδική συντροφιά τις σκέψεις σου. Αυτές που δεν τελειώνουν όσο πολυάσχολος και αν είσαι, όσες δουλειές και να έχεις στο μυαλό σου. Αναμοχλεύεις στα δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού σου για μία στιγμή ηρεμίας. Που είναι; Και πότε θα σκεφτείς; Σάμπως μπορείς να μείνεις εδώ για πάντα; Όταν χτυπήσει το τηλέφωνο και σε προσγειώσει στην πραγματικότητα, σε μία πραγματικότητα που με μανία προσπαθείς να αποφύγεις.
Και πάνω σ’ αυτό το νοητό ταξίδι κοιτάς αιφνιδίως την ώρα. Προλαβαίνω; Δεν πρέπει να αργήσω. Πρέπει να τελειώσω. Όλα αυτά τα πρέπει που σαν σύννεφο περνάνε πάνω απ’ τις σκέψεις σου, κρύβοντας τις ηλιόλουστες εικόνες που μετά βίας προσπαθείς να συγκροτήσεις, εσύ ο σκηνοθέτης των σκέψεων σου.
Και πάνω στην εικόνα, στο σημείο που τροφοδοτούνται οι αναμνήσεις σου, σε ξυπνάνε οι άνθρωποι που περνούν από μπροστά σου. Γέλια, θυμοί, άγχη. Που μόλις σηκώσεις το βλέμμα σου και τους αντικρύσεις, αντιλαμβάνεσαι πως δεν είσαι μόνη. Που πάνε όλοι αυτοί; Τι να σκέφτονται; Ακόμη και αν σου περιγράψουν, ούτε στο ελάχιστο δεν μπορείς να αντιληφθείς την ροή των σκέψεων τους, τα συναισθήματά τους. Το μοναδικό δικό μας πράγμα – αν μπορείς να το χαρακτηρίσεις έτσι – οι σκέψεις. Κανείς δεν μπορεί να στις κλέψει, κανείς δεν μπορεί να τις καταλάβει, όσο και αν προσπαθεί. Όλοι σκέφτονται. Ακόμα και αυτά τα άψυχα μάτια εκατοντάδων ανθρώπων που τυχαίνει να αντικρύσεις, σκέφτονται, βλέπουν, ακούν.
Και εγώ; Γεμίζω κενές σελίδες προσπαθώντας να αποτυπώσω και να εγκλωβίσω την σκέψη. Μπορείς να κάνεις κάτι το αόρατο, ορατό; Ίσως γι’ αυτό ζούμε και δεν υπάρχουμε. Γι’ αυτή την απεικόνιση. Όλοι αυτοί που προσπάθησαν να αποτυπώσουν κάτι δικό τους, σάμπως ήξεραν ότι τα λόγια τους θα εμπνεύσουν; Αυτό πυροδοτεί την σκέψη; Την τακτοποίηση μάλλον των σκέψεων; Γιατί να πρέπει να διαβάσεις τις αποτυπώσεις κάποιου άλλου για να ανασυγκροτήσεις τις δικές σου; Και; Τις διάβασες. Και; Πάλι στα δικά σου. Πάλι σ’ αυτές τις εικόνες. Ατέρμονες. Σαν να έχουν εγκλωβιστεί και να μην φεύγουν. Τις διώχνεις και αυτές ξανά εδώ.
Και η ζωή; Παραιτείσαι και αυτή σε ξαναπροσλαμβάνει. Δουλειά, διάβασμα, οικογένεια…άγχη, φόβοι, στεναχώριες, απελπισίες, χαρές και ηρεμία. Την βρίσκεις την ηρεμία; Πως; Σαν μία φθινοπωρινή μέρα. Κρύο, ζέστη, βροχή, αέρας, ήλιος. Ανακατεμένα φαινόμενα αυτές οι σκέψεις, σαν το φθινόπωρο. Χαμογελάς και σε μία στιγμή κλαις. Θυμώνεις και σε μία στιγμή γαληνεύεις. Πως μέσα σ’ αυτό το χάος μπορείς να τακτοποιήσεις τις σκέψεις σου;
Πίσω στο γραφικό μαγαζάκι στο Θησείο. Έχει περάσει μία ώρα και εγώ έχω μείνει στην πρώτη λέξη που αποφάσισα να γράψω «κάθομαι». Μα εγώ νιώθω να αιωρούμαι. Κάπου σ’ αυτά τα μονοπάτια. Ακόμα να παγιδεύσω μία στιγμή. Ο ουρανός συμπάσχει. Σύννεφα πάνω απ’ τις σκεπές, μα εγώ βλέπω τον ήλιο από μία χαραμάδα.
Μυρτώ Ανδρώνη
Visits: 276
