12 Δεκεμβρίου, 2022
Σαν αόρατα ξωτικά περπατούν οι έγκλειστοι…Οι έγκλειστοι του νου και του απόκρημνου κόσμου. Διασχίζουν τους αιώνες, στοιχειώνοντας τις γαλήνιες ψυχές, και γαληνεύοντας τα πιο ατίθασα πνεύματα. Όντα, όπως καθημερινά μασκαρεμένα πρόσωπα, κουβαλούν μια ψυχή ασήκωτη, ένα δαιδαλώδες πνεύμα που μονάχα στις γωνιές του ουρανού μπορούν να ησυχάσουν.
Αιωρούνται στον νου τους και υψώνουν μαζί τους τα δεσμά τους, εκείνα τα συρματοπλέγματα και τις ξεχαρβαλωμένες πόρτες του ψυχρού ψυχιατρείου, αλλά και εκείνα τούτου εδώ του κόσμου. Διάσπαρτοι στις θάλασσες και στις γειτονιές τ’ ονείρου, σε έναν κόσμο που περιπαικτικά περιφρονεί την αόρατη αυτή πλάνη, που ωμά και αποφασιστικά κλειδώνει τα σώματά τους, αλλά που ποτέ δεν κατάφερε να σφραγίσει το πνεύμα τους.
Εγκλωβισμένοι σε ένα σώμα που ο αυτοσκοπός του πάλλεται με το αδιάφανο του ονείρου…αυτή είναι η φρικτή φυλακή. Πλανάται σ’ αυτά τα νοητά μονοπάτια, μα δεν περπατάει…γνωρίζει τον κόσμο του, μα δεν μιλάει…κρατάει ανοιχτά τα μάτια του, μα ονειρεύεται.
Είναι οι αρτίστες ενός αδειανού παλλόμενου καμβά. Είναι οι μουσικοί ενός αδιάφανου πενταγράμμου που μελωδικά σιγοτραγουδούν τις σκέψεις τους σε έναν κόσμο που πρυτανεύουν οι λέξεις. Μα τι να τις κάνεις τις λέξεις, αν φτερουγίζοντας μπορείς να μιλήσεις; Τι να την κάνεις την λογική, αν άλογα μπορείς να ζήσεις;
Σαν τα κύματα της ανεμοδαρμένης θάλασσας που μανιωδώς χτυπούν στις προβλήτες, έτσι και οι ποιητές τρελοί του κόσμου δραπετεύουν στα κλουβιά τους. Τα κάγκελα δεν είναι φυλακή, μα ελευθερία. Ελευθερία, γλυκιά λέξη…Μα με πικρία κοιτάς τους ποιητές και ένα βλέμμα κενό διακατέχει την σκέψη σου. Απέναντι, όμως, οι ποιητές σμιλεύουν τον νου τους, ζουν ελεύθεροι στα αχανή μονοπάτια του μυαλού τους, ταξιδεύουν πάνω από θάλασσες, πάνω απ’ τα σύννεφα που χάνονται καθώς κοιτάς την απέραντη ελευθερία σου. Μα, σάμπως και εσύ δεν είσαι τρελός; Νομίζεις ότι μπορείς να παγιδεύσεις την πιο ελεύθερη έννοια του κόσμου τούτου…την σκέψη.
«Σε όλους εκείνους που θα επιζήσουν
και σε εκείνους που επιζούν μετά τον θάνατό τους…
Σε όλους εκείνους, τους αμέτρητους, ανώνυμους επαναστάτες,
τους τρελούς ποιητές, και τους ποιητές τρελούς αυτού του κόσμου»
“Η Γραμματική της Ζωής, 1974 – David Cooper
Μυρτώ Ανδρώνη
Σκέψεις απ’ την Έκθεση “Εγκλεισμοί”, και ειδικότερα την εγκατάσταση του Μάριου Σπηλιόπουλου στο πλαίσιο της έκθεσης
(Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν κατά την διάρκεια επίσκεψής μου στην έκθεση)
Visits: 78
